ความรู้สึกของนิล

ข้อมูลเบื้องต้น

        คุณอาจจะคิดว่าเรื่องนี้มันไร้สาระ ไม่มีค่าอะไร แต่สำหรับข้าพเจ้าแล้วมันเป็นเรื่องที่ดัดแปลงมาจากความรู้สึกของคนรู้จักของข้าพเจ้าที่ข้าพเจ้าเรียกเขาว่าเพื่อน     

          

  ถ้าอยากจะหัวเราะหรือคิดว่าข้าพเจ้า้าก็แล้วแต่ แต่อย่าได้ดูถูกความคิดดังกล่าว

*หมายเหตุ*:ผู้ใดอ่านแล้วสามารถอธิบายความหมายของคำว่า'เพื่อน'หรือ'มิตรภาพ'กรุณาเขียนให้ด้วยนะครับข้าพเจ้าจะได้นำไปอิบายให้เขาคนนั้นฟัง

เนื้อเรื่อง

        "น้้นไอ้...นี้ " เสียงของเด็กชายคนหนึ่งดัง "รีบหลบเร็วเดียวจะซวย" กลุ่มเด็กนักเรียนประมาน3-4คนรีบเพิ่มความเร็วในการเดินอย่างไม่คิดชีวิตเพื่อที่จะเดินผ่านเด็กชายคนหนึ่งรูปร่างท้วมนิดไปอย่างไม่ใยดี 'ทำไมกันฉันไม่ได้เป็นอย่างที่มันพูดกันซังหน่อย'เด้กชายร่างท้วมคิด แสงแดดยามเย็นส่องลงมาจากทิศตะวันตกไปทิศตะวัออกบ่งบอกว่า ณ ตอนนี้เป็นเวลาที่ราตรีกาลกำลังจะเข้ามาแทนที่ทิวากาล ในเด็กชายกำลังนั่งอยู่ในรถที่พ่อของเขาขับมารับกลับบ้านอย่างเป็นประจำ ภาพดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไปเหมือนกับสิ่งที่อยู่ภายในจิตรใจของเขาที่แสงสว่างอ่ยๆหายไปแต่มันต่างกันตรงที่ดวงอาทิตย์จะฉายแสงอีกในวันถัดไปแต่แสงในใจของเขาคงจะหายไปตลอดกาล
        ทามกลางแสงแดดยามบ่ายที่ส่องเข้ามาในห้องเรียนบวกกับเสียงของนักเรียนที่กำลังเดินจับกลุ่มกันพูดคุย คงจะพอเดาได้ว่าขณะนี้เป็นเวลาพักกลางวันของโรงเรียนดังกล่าว "นี้ตนวันนี้ว่างไหม"เสียงหนึ่งดังขึ้น "ก็พอมีเวลานะ มีอะไรหรือ"เจ้าของชื่อขานรับ "คือว่า..."คำพุดไม่ทันหลุดออกจากปากเจ้าตัวก็รีบหุบปากสายตามองไปข้างหลังต้นอย่างตกใจก่อนจะชี้นิวไปข้างหลัง ต้นหันไปตามนิ้วที่ชี้ เขาก็ได้พบกับร่างร่างหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเขา "รายงานจะให้ฉันทำะไร"เสียงที่ฟังดูแล้วช่างไร้ซึ่งอารมณ์ดังออกมาจากร่างนั้น"อะ...อ้าวนิล มีอะ...อะไรหรือ" "รายงานจะให้ฉันทำอะไร"เสียงดังออกมาจากร่างนั้นอีกครั้ง "ออ หาแค่ประวัติก้พอแล้วหละ" ต้นกล่าว เมื่่อได้รับคำตอบแล้วนิลก็เดินจากไป "นี้ไอ้หมอนั้นอยู่กลุ่มเดียวกับพวกเราด้วยหรือ"เสียงหนึ่งตั้งคำถาม "ใช่"ต้นตอบ"ชอบทำตัวแปลกๆนะ จะได้เรื่องหรือ" "พวกแกไม่รู้อะไรดูๆแล้วถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่มันได้ 3.5 เชียวนะ" ต้นกล่าว ทันใดนั้เองก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น "นี้ต้นเรื่องรายงานกลุ่มเราจะไปถ่ายรูปวันไหน"ร่างร่างหนึ่งเดินเข้ามาในวงสนทนา "ก็น่าจะไปเย็นนี้นะเห็นโรงเรียนประกาศร่นคาบเรียนนี้" "อื่มเราจะได้โทรบกทางบ้านก่อน เออแล้วมีกล้องหรือ" "ก็เอามาแล้วนี้ไง"ต้นกล่าวขณะชูกล่องใส่กล่องถ่ายรูปไวในมือ "โอเค ถ้างั้นเจอกันหลังที่ประตูหลังเลิกเรียนนะ" "เดียวตุน ช่วบไปบอกนิลดว้ยเมื่อกี่้ฉันลืม"ต้นกล่าว "เอ้...แล้วนิลนี้เป็นใครหรือ"ตุนถาม"ก็สมาชิกกลุ่มเราไง นายคงยังไม่รู้จักมังคนที่นั้งหน้าสุดริบขวามือ เป็นพวกชอบอยู่คนเดียว จึงไม่ค่อยดูมีตัวตนไนห้องเสียเท่าไหร" ต้นตอบพร้อมกับอธิบายสิ่งที่เขาพอจะรู้เกี้ยวกับนิล "แล้วฉันจะหานิลไดที่ไหนอะ"ตุนถาม"อันนี้ไม่รู้เหมือนกันลองเดินดูรอบๆก็แล้วกันยังเหลือเวลาอีกตั้ง 45 นาที"ต้นกล่าว ตุนพยัหน้ารับก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับใช้ความคิด  ผ่านไปแล้วประมาณ 20 นาทีตุนก็ยังไม่พบนิลไม่ว่าจะที่โรงอาหารหรือบนตึกเรียน เขาชักนึกสงสัยเสียแล้วว่า นิลมีตัวตนจริงๆหรือเปล่าหรือโดนต้นแกล้งให้เดินตากแดดจนเหงื่อออกกันแน่ ในตอนนี้เขาตัดใที่จะตามหานิลเสียแล้วจังเดินไปที่ห้องสมุดของโรงเรียนหวังจะไปตากแอร์ให้หายเหนื่อยก่อนจะขึ้นห้องเรียน ในขณะที่เขากำลังเดินดูนังสืออยู่นั้นเอง สายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับร่างร่างหนึ่งที่นั่งอยู่ในมุมมืดของชันวาดหนังสือ ตุนค่อยเดินเข้าไปหาในสมองกำลังคิดว่าถ้าเป็นตอนกลางคืนเขาคงหัวใจวายแน่  ตุนเดินเข้าไปหาร่างนั้นช้าๆ แต่พอเขาหางจากร่างนั้นปรมานสิบก้าวร่างนั้นก็ขยับ เขารู้สึกได้ว่ามีสายตาหนึ่งจ้องมาหยังเขา นิลปิดหนัง แล้วค่อยๆลุกขึ้นสอดหนังสือกลับเข้าไปในชันและทำท่าจะเดินจากไป "นายคือนิลใช่หรืเปล่า" ตุนเปิดประเด็น "แล้วมีอะไร"นิลกล่าว"คือ...ฉันชื่อตุน อยู่กลุ่มทำรายงานเดียวกับนาย ต้นฝากบอกมาว่าวันนี้ตอนเย็นจะไปถ่ายรูปให้ทุกคนไปเจอกันที่หน้าดรงเรียนเย็นนี้" "อืม"นิลขานรับในขณะเดียวกันที่เสียงออดดังขึ้นบอกเวลาขึ้นห้องเรียนก็ดังขึ้น นิลค่อยเดินจากไปอย่างปล่อยให้ตุนยืนอยู่อย่างนั้น 'ดูแล้วนิสัยก็น่าจะดีนะ ชักอยากรู้จักแล้วสิ'ตุลคิดขณะเดินออกจากห้องสมุดไป
     หลังจากที่โรงเรียนเลิกไม่นานเวลาประมาณบ่ายสองโมงกว่า สมาชิกในกลุ่มต่างทยอยกันมารอที่หน้าประตูโรงเรียน ทุกคนตกลงกันว่าจะนั้งรถแท็กซี่ไปแล้วค่อยหารค่ารถอีกที่หนึ่ง เวลาที่ใช้ใหการถ่ายภาพนั้ไม่นานตามความจริงแล้วมาแค่คนเดยีวก็ได้เพียงแต่อาจารย์ประจำราะวิชาต้องการให้นักเรียนมีภาพแสดงว่าสมาชิกทุกคนได้ไปจึงตองยกโขยงกันไป หลังจากการถ่ายรูปพิพิธพันฑ์จบลงทุกคนก็เตรียมที่แยกย้ายกันกลับบ้าน "นิลนายกลับยังไงหรือ"ตุกล่าวถาม "เดียวพ่อมารับ"นิลตอบ "ถ้างั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ"ตุนกล่าวพร้อมกับยิ้มออกมา นิลมองหน้าตุนเพียงชั่วครู่ก่อนจะรับโทรศัพท์ที่กำลังสั่นภายในกระเป๋า แล้วเดินจากไป   คืนนั้น ณ บ้านขนาดครอบครัวธรรมดาหลังหนึ่ง ภายในห้องที่ถัดจากประตูทางเข้าด้านขาว ร่างของนิลกำลังง่วนอยู่กับการหาขอ้มูลประวัติของพิพิธพันฑ์ที่เขาไปถ่ายรูปเมื่อตอนเย็นแล้ว ในหัวของเขากำลังคิดทบทวนเกียวกับเหตการณ์เมื่อเย็น ถ้าเขาจำไม่ผิดเป็นเวลาเกือบห้าปีแล้วที่เขาดูไม้มีตัวตนภายในห้องเรียน พึ่งจะมีคนทักเขาเนี่ยเหละ นิรับสลัดความคิดดังกล่าวออกแล้วแทนที่ด้วยอีกความคิดหนึ่ง'จำไม่ได้รึ ใครทำให้เราเป็นแบบนี้ พวกมัน ใช่พวกมัน มนุษย์นั้นสุดแสนจะโสโครก เห็นแก่ตัว ชั้วร้่าย' ความคิดต่างๆผุดขึ้นมาพร้อมกับภาพเด็กชายร่างท้วมที่โดนหัวเราะเยาะ ภาพที่ทุกคนไม่อยากเดินเฉียดเข้ามาไกล้เขา 'ใช่ทั้งหมดมันเริ่มตั้งแต่วันแรกที่่ตัวเราเข้ามาเรียนที่นี้ ตอนที่เรายังอยู่ม.1'         "ทำไมนายถึงชอบอยู่คนเดียวหละ" ตุนตั้งคำถาม หลังจากที่เขาได้เจอนิลสองสามวันเขาขอแลกที่นั่งกับคนหน้าห้องที่ทรมาณกับการโดนอาจารย์จ่องไม่ไหว"นั้นมันเรื่องของฉันไม่ใช่ของนาย"นิลตอบกลับไป จริงๆแล้วถ้าใครเอานิสัยที่เรียนของเขาไปบอกกับคนแถวบ้านคงไม่มีใครเชื่อเป็นแน่เพราะมันช่างตรงกันขาดเสียเหลือเกิน "นิลนายไปรอพ่อที่หน้าธนาคารใช่ไหม วันนี้เราเดินไปด้วยได้ไหม ทางผ่านบ้านเราพอดีเลย"ตุนกล่าว นิลไม่ตอบอะไรก่อนจะหันหน้าหนีไปจอ้งมองท้องฟ้าด้วยแววตาที่ไม่เคยมีใครได้เห็น   เย็นนั้นในขณะที่เสียงหัวหน้าห้องบอกทำความเคารพแล้วนักเรียนเริ่มเก็บของกันอยู่นั้น นิลรีบใช้ความเร็วทั้งหมดไปกับการเก็บหนังสือทั้งหมดลงกระเป๋าและรีบออกจากห้องในทันที่ "หวังว่าคงตามไม่ทันนะ"นิลคิดขณะรับเดินไปหยั่งประตูทางออก นิลแอบยิ้มขณะที่ตนเองเข้าใกล้ประตูทุกที แต่แล้วก็มีบางอย่างมาสัมผัษลงบนไหลของเขา นิลสะดุ้งเล็กน้อยก่อนค่อยหันไป 'อาจารย์หรือเปล่าหว่า'นิลคิด แต่พอเขาได้เห็นเจ้าขอมือที่มาแตะไหล่เขา สีหน้าก็ซีดลงทันทีเพราะอะไรนะหรือ เพราะว่าสิ่งที่เขาเห็นมันช่างน่ากลัวกว่าอาจารย์ ตุนนั้นเอง "ไงนิล ชอบเล่นซ่อนหาก็ไม่บอกนะ"นิลกล่าว และแลวเย็นนั้นนิลก็เลยต้องเดินออกจากโรงเรียนพร้อมกับตุน ตลอดทางบดสนธนาส่วนมากมักมาจากตุนส่วนนิลนั้นก็พูดเพียงสองสามประโยค ."แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ"นิลกล่าว  'ถ้านับดีๆนี้ก็ผ่านมาได้ 5 ปีแล้ว'นิลคิดขณะนั้งอยู่ที่โตะเขียน+อ่านหนังสือ 'เฮ้อจะทำยังไงนะ ถึงจะสลัดมันหลุด'นิลคิดขณะเอามือขยี้หัวตนเองไปมา 'เหมือนกับโดนพระเจ้าลงโทษเลย'นิลคิดก่อนจะเดินไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอน'เหมือนกับความฟันเลยนะ' ความติดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของเขา'เหมือนกับว่าความฝันเป็นจริงเลย อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปจัง'ก่อนที่ดวงตาของเขาจะค่อยๆปิดลงพร้อมกับดำดิ่งสู่โลกที่เขาสร้างขึ้นมา มันช่างเป็นโลกที่สวยงามเท่าที่เขาได้เคยพบเห็นมา โลกที่เขาเฝ้าไฝ่ฝันให้มันกลายเป็นหนึ่งเดียวกับโลกของเขา   
        ตอนนี้ผ่านไปแล้วเกือบเดือนโรงเรียนก็ไกลสอบกลางภาคเรียนเข้าทุกทีในตอนนี้นิลก็ยังคงเผชิญกับการรุกรานของตุนอยู่เป็นประจำจนในที่สุดเย็นวันสุดท้ายของการสอบปลายภาค หลังจากที่สอบเสร็จนิลจึงไปยืนรอตุนที่หน้าห้องสอบ เมื่อตุนเดินออกมาเห็นนิลยืนอยู่ก็ทำท่าประหลาดใจระคนดีใจ "เมื่อไหร่จะเลยยุ่งกับฉันเสียที่"นิลกล่าว"ก็จนกว่านายจะยอมรับฉันเป็นเพื่อนไง"ตุนตอบ"มันคงไม่มีวันนั้นหรอก เลิกยุ่งกับฉันเสียที่"นิลตอบกลับ"ทำไมหละอยู่คนเดียวไม่เหงาหรือไง" "มันเรื่องของฉันนายไม่เกี่ยว"นิลโต้กลับ "เกี่ยวสิก็ฉันเป็นห่วงนายนิ"ตุนกล่าว "อย่ามาพูดคำนั้นกับฉัน" "ทำไมหละนายไม่ชอบเพื่อนหรือไง" "ไอ้พวกตอแหล หลอกลวง อ่อนแอต้องพึ่งคำในการแสวงหาประโยชน์จากคนอื่น ฮะ พอเถอะกับไอ้คำที่ฟังแล้วละคายหูเพียงแค่ใช้นิ้วสะกิดคำๆนี้ก็แตกกระจายแล้ว" "ไม่จริงคำว่าเพือนมันมีค่า นายนะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป ลองเปิดใจสิให้ทุกคนเห็น...ตัวตนที่แท้จริงของนาย" "ฮะฮะ ช่างนาขำยังนัก เปิดใจให้มันเอามีดมาแทงสิไม่ว่า ใจคนเรานะยากที่จะหยั่งถึง" "ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายนะเจ็บแค้นมาจากไหนหรือว่าใครเป็นคนทำให้นายมีความคิดแบบนี่แต่มันเป็นอดีตแล้วมิใช่หรือในเมื่อมันผ่านไปแล้วเราก็มาเริ่มต้นใหม่สิ" "แล้วจะรู้ไดยังไงว่าจะไม่เกิดเรื่องเดิมในอนาคตอีก"นิลกล่าว "ฉันไม่รู้หรอก แต่ถ้านายเปิดใจฉันจะไม่เป็นคนที่เอามีดแทงนายแน่นอน เพราะฉะนั้นลองเปิดใจดูซิ"ตุนก้มหน้ากล่าวกอ่นจะรีบเดินจากไปทิ้งให้นิลยืนมองอยู่ตรงนั้นด้วยความคิดที่เริ่มแตกเป็นสอง

คุณคิดว่าเราควรไว้ใจใครหรือไม่ แต่สำหรับผมในตอนนี้อาจจะลองดูอีกซักครั้ง

'นิล'